FX.co ★ Cztery największe banki centralne na świecie

Rezerwa Federalna (Fed)

Niekwestionowanym liderem tego rankingu jest Rezerwa Federalna (Fed), utworzona 23 grudnia 1913 roku. Obecnie organ regulacyjny ma status niezależnej agencji federalnej, która pełni funkcję banku centralnego i sprawuje scentralizowany nadzór nad amerykańskim systemem finansowym. Fed składa się z 12 Banków Rezerwy Federalnej zlokalizowanych w największych amerykańskich miastach, 3000 komercyjnych instytucji pożyczkowych, a także Rady Gubernatorów powoływanej przez prezesa organu regulacyjnego, Federalnego Komitetu Otwartego Rynku (FOMC) i rad doradczych. Poza kontrolą nad amerykańskim systemem monetarnym Rezerwa Federalna reguluje poziom stóp procentowych na 8 zaplanowanych posiedzeniach w sprawie polityce pieniężnej w ciągu roku. Czasami FOMC organizuje nadzwyczajne posiedzenia w celu podjęcia decyzji o zmianach stóp procentowych. Zmiana tego wskaźnika ma istotne znaczenie dla dużych inwestorów i przedsiębiorców na całym świecie. Obecnie Rezerwa Federalna wywiera bezpośredni wpływ na światową gospodarkę i nadaje ton światu finansów. Poza tym amerykański bank centralny ma duże znaczenie dla światowych rynków finansowych i światowego systemu finansowego.

Europejski Bank Centralny (EBC)

Według ekspertów innym najważniejszym światowym regulatorem finansowym jest EBC, bank centralny strefy euro, założony 1 czerwca 1998 roku. Jego siedziba mieści się we Frankfurcie nad Menem w Niemczech. Wśród decydentów EBC jest wielu przedstawicieli państw członkowskich UE. Ta potężna struktura finansowa ma formę prawną spółki akcyjnej, której głównymi akcjonariuszami są banki centralne czołowych europejskich krajów. Największy udział mają Niemcy, w dalszej kolejności Francja, Włochy, Hiszpania itd. Do kluczowych funkcji regulatora należy opracowywanie i wdrażanie polityki pieniężnej strefy euro, zarządzanie unijnymi rezerwami walutowymi i złota, emisja europejskiej waluty i kontrola nad stopami procentowymi. Ponadto EBC rozstrzyga wszelkie sprawy związane z emisją pieniądza, a także prowadzi politykę kredytową w krajach strefy euro. Europejski regulator dysponuje pełną gamą narzędzi do zarządzania rynkiem finansowym. EBC może zmieniać stopę procentową kredytów, przeprowadzać operacje na papierach wartościowych, ustalać standardy rezerw i kontrolować unijne rezerwy złota i dewiz. Głównym celem EBC jest utrzymanie stabilności cen w strefie euro.

Bank Anglii (BoE)

Trzecim na tej liście jest Bank Anglii — państwowa instytucja Wielkiej Brytanii, pełniąca funkcje banku centralnego. Bank został założony w 1694 roku jako prywatny bank akcyjny. W 1967 roku jego kapitał znacząco wzrósł. Ponadto Bank Anglii otrzymał wyłączne prawo do przetwarzania płatności na rzecz brytyjskiego rządu. Później, w 1751 roku, regulatorowi powierzono uprawnienia do zarządzania długiem publicznym, a w 1844 roku nadano status banku centralnego Wielkiej Brytanii. W 1997 roku bank uzyskał status niezależnej instytucji publicznej uprawnionej do prowadzenia polityki pieniężnej. Głównym celem Banku Anglii jest zapewnienie stabilności systemu finansowego kraju. Reguluje on obieg pieniądza, ustala stopy procentowe i prowadzi politykę pieniężną. Ponadto Bank Anglii udziela pożyczek rządowi i zarządza finansami publicznymi. Polityka pieniężna Banku Anglii odgrywa kluczową rolę we wspieraniu krajowej gospodarki, gdyż pomaga kontrolować inflację i pobudza wzrost gospodarczy. Bank Anglii analizuje dane ekonomiczne i podejmuje decyzje dotyczące zmian w polityce pieniężnej, a także współuczestniczy w istotnym stopniu w międzynarodowych stosunkach finansowych. Brytyjski bank centralny jest członkiem Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) i uczestniczy w usprawnianiu światowego systemu finansowego.

Bank Japonii (BoJ)

Bank Japonii zamyka ranking czołowych światowych organów regulacyjnych. Jego historia obejmuje kilka głównych etapów. Pierwszy bank w Japonii powstał w 1872 roku. Później, w 1882 roku, utworzono bank centralny Japonii, który przejął kontrolę nad emisją pieniądza i przepływem finansowym. W XX wieku system bankowy kraju nadal ewoluował. W latach 1945–1997 bank centralny zaczął udzielać kredytów przedsiębiorstwom. Liberalne reformy przeprowadzone w tym okresie sprawiły, że krajowy system bankowy został zintegrowany z systemem globalnym. W 1948 roku przyjęto nowe ramy prawne regulujące działalność banków w Japonii. System bankowy Japonii jest obecnie jednym z największych na świecie i obejmuje różne rodzaje banków, takie jak komercyjne, spółdzielcze i specjalistyczne. Bank centralny Japonii odgrywa kluczową rolę w regulowaniu systemu bankowego kraju i zarządzaniu polityką pieniężną, a także odpowiada za realizację polityki pieniężnej, ustalanie stóp procentowych i prowadzanie operacji otwartego rynku. Odpowiada również za emisję i zarządzanie gotówką w kraju, a także nadzoruje banki komercyjne i inne instytucje finansowe. Bank Japonii odgrywa ważną rolę w międzynarodowych stosunkach finansowych, współpracuje z innymi regulatorami i utrzymuje stabilność światowego systemu finansowego.