FX.co ★ Od Thatcher do May: co pamięta świat o premierach Wielkiej Brytanii

Margaret Thatcher (1979–1990)

Kadencja pierwszego kobiety-premiera była najdłuższa w XX wieku.M. Thatcher, lepiej znana jako „żelazna dama”, podjął szereg konserwatywnych środków, przywracając dawny autorytet Albionu i zapewniając dominację konserwatystów.

Stała się zwolenniczką wolnej przedsiębiorczości, osobistej inicjatywy, uruchamiając szereg politycznych i ekonomicznych pomysłów mających na celu rozwiązanie problemów w Wielkiej Brytanii.

M. Thatcher wypowiedziała się z ostrą krytyką kierownictwa radzieckiego, pod wieloma względami popierając USA w zewnętrznej polityce, które zbombardowały Libię w 1986 r.

John Major (1990–1997)

Jego kadencję premiera Johna Majora została zapamiętali przez wojnę w Zatoce Perskiej i ostrą sytuację w Irlandii Północnej.

Główne wysiłki rządu w tym okresie koncentrowały się na zwalczaniu inflacji i ciągłej denacjonalizacji w kontekście globalnej recesji. Opracowano program pomocy społecznej, nastąpiła poprawa w systemach opieki zdrowotnej i edukacji.

Niezdecydowane działania dotyczące wycofania funta z europejskiego systemu monetarnego doprowadziły do tego, że w 1992 r. nadeszła tak zwana „czarna środa” - dzień, w którym z powodu spekulacji walutowych funt brytyjski spadł o 25%. Do 1997 r. Rząd potrafił naprawić sytuację, ale los został zdecydowany.

Anthony Blair (1997–2007)

Anthony Blair został szefem rządu brytyjskiego na kilka dni przed swoimi 44 urodzinami i spędził na tym stanowisku trzy kolejne kadencje. Jako szef Partii Pracy położył kres 18-letnim rządom konserwatystów, stając się założycielem idei „nowego laburzyzmu”. Polityk zręcznie lawirował między konserwatystami a laburzystami, próbując znaleźć wspólny język z UE.

Czas spędzony przez E. Blaira na stanowisku kojarzy się z dość udanymi reformami gospodarczymi. Konflikt etniczno-wyznaniowy w Ulsterze został rozstrzygnięty. Wiele zrobiono w dziedzinie zdrowia, edukacji szkolnej i rynku pracy. Jednak popularność premiera zaczęła zanikać po tym, jak pod ścisłym kierownictwem Stanów Zjednoczonych Wielka Brytania wysłała swoje wojska do Afganistanu i Iraku.

Gordon Brown (2007–2010)

Surowość i bezkompromisowy charakter Gordona Browna spowodowały, że miał złą sławę, ale pod jego opieką powstały podstawy współpracy międzypaństwowej w walce z globalnymi wyzwaniami gospodarczymi.

Po dojściu do władzy polityk skupił się na ratowaniu systemu bankowego, stymulowaniu biznesu i popytu. Próbując zachować swoją dominację w partii, odmówił przeprowadzenia przedterminowych wyborów parlamentarnych jesienią 2007 r. i ponownie nie został wybrany na stanowisko premiera.

Tak niezbędna modernizacja systemu politycznego nie została zakończona.

Pod rządami G. Browna liczne oddziały brytyjskie zostały wycofane z Iraku i osiągnięto poważny sukces na froncie północnoirlandzkim. Jednak stosunki z Rosją zostały zapamiętane za najgorsze w latach postsowieckich. Ponadto jego rząd nadal nie może wybaczyć ratyfikacji traktatu lizbońskiego, który przekazał Brukseli wiele uprawnień.

David Cameron (2010–2016)

David Cameron, który stał na czele rządu brytyjskiego, był w stanie udowodnić, że konserwatyści przez kilka lat w opozycji nie stracili zdolności do rządzenia krajem. Młody premier kontynuował walkę z biurokracją i rozwojem niezależnego biznesu.

W 2014 r. Odbyło się długo oczekiwane referendum w sprawie niepodległości Szkocji, zgodnie z którym pozostała częścią Zjednoczonego Królestwa. Jednak po kilku latach D. Cameron stał się „ofiarą” kolejnego referendum, które odbyło się 23 czerwca 2016 r. Jako zwolennik zachowania członkostwa Wielkiej Brytanii w Unii Europejskiej, nie zaakceptował jego wyników i ogłosił rezygnację.

Pomimo tej porażki polityk dał nowe siły brytyjskiej polityce, przeprowadzając szereg społecznie ważnych reform, zwracając uwagę na kwestie bezpieczeństwa i zmieniając zasady sukcesji tronu.

Teresa May (2016–2019)

Teresa May stała się drugą po Margaret Thatcher kobietą, która rządziła parlamentem, ale była daleka od „żelaznej damy”. 24 maja tego roku okazało się, że 7 czerwca opuści stanowisko przywódcy Partii Konserwatywnej, a także stanowisko premiera Wielkiej Brytanii.

29 marca Wielka Brytania nie opuściła Unii Europejskiej i być może niezrealizowany Brexit będzie główną „zasługą” T. Maya na stanowisku szefa gabinetu. Pomimo kolejnego przeniesienia „daty X” do 31 października wielu obserwatorów wątpi, że Brexit w ogóle nastąpi.

W każdym razie pozostaje nadzieja na nowe próby osiągnięcia kompromisu, gdy Jean-Claude Juncker opuści stanowisko szefa Komisji Europejskiej, a następcą T. May będzie bardziej surowy oraz elokwentny polityk.